Niet altijd even gemakkelijk...

Beste lezers,

Ik moet toegeven, het leven in Mexico is niet altijd makkelijk en niet altijd wat ik had verwacht. De laatste week had ik wat problemen en het bereikte dan ook een climax waardoor ik enkele schooldagen heb gemist. Ik schrijf op mijn blog niet alleen de vele mooie ervaringen, maar ik vind dat ik eerlijk moet zijn tegenover jullie en ook de moeilijke momenten moet meedelen.

Wel, ik had het deze week wat moeilijk met mijn familie… Het zijn een voor een zeer vriendelijk, sympathieke mensen en ze doen hun best om me thuis te doen voelen, maar toch voel ik me niet echt op mijn gemak. Mijn broers zijn namelijk niet echt zo’n praters en soms voel ik me alleen omdat niemand in het huis tegen me praat. Ik heb ondervonden dat het niet aan mij ligt, maar dat ze gewoon werkelijk zo zijn. Ik doe moeite om te praten, maar meestal heb ik het gevoel dat ik tegen een muur praat. Dit viel de afgelopen week zeer zwaar. Veel doen ze ook niet met me, alle AFS’rs hebben al alles gezien in Oaxaca, ik bijna niets… De familie van een andere AFS’r nodigde mij zelf uit om met hen in de bergen te gaan wandelen omdat ze weten dat ik het met mijn eigen familie toch nooit doe. Zelf op de nationale feestdag, ging de helft van mijn familie niet mee naar het centrum en was het feest al snel afgelopen terwijl dit normaal een hoogtepunt is voor Mexicanen. Blijkbaar hecht mijn familie daar minder belang aan. Enzo ging ook dit aan mijn neus voorbij. Mijn zus is de enige in de familie die totaal anders is dan de rest, ze is net als mij en met haar kan ik zeer goed opschieten, maar helaas woont ze in Puebla en zie ik haar niet veel: Deze week praatte ik met mijn counsellor, mijn Mexicaanse ouders en mijn eigen ouders, want zo kon ik niet meer verder. Ik voelde me echt niet gelukkig hier.

Maar de dingen veranderen… Ik heb besloten dat als mijn familie het niet doet, dat ik het dan maar doe. Dus leerde ik de bus nemen en de taxi, ik ging op mn eentje de stad verkennen, en ik zocht de route naar het skatepark. Een iets geven mijn ouders me wel en dat is de vrijheid om zelf alles te gaan ontdekken. Ze laten me ook veel weggaan, dat was belangrijk voor mij, want mijn eerste maand hier in Mexico zag er als volgend uit: opstaan om 5.30, 8 uur school, de rest van de dag facebook en dan slapen. In het weekend naar de film met mijn broer en telkens dezelfde vrienden… Waarom facebook, wel simpel: mijn broers houden van de televisie en dat is praktisch hun leven. Ik dacht dat mijn broers dingen met mij gingen doen, de stad gingen tonen… Nee, elke dag televisie en ik zit opgesloten in het huis.

Dit weekend veranderde veel.

Vrijdag: Ik sprak af met Eszther, het Hongaarse meisje, en het was super om eens te kunnen praten over dingen en samen zijn we opzoek gegaan naar de cafeetjes in de stad

Zaterdag: Normaal had ik een voetbalwedstrijd maar die werd afgelast, zoals dat wel vaker gebeurt met Mexicanen en smiddags gingen we met heel de entourage van AFS Thai eten. Hong, de thaise jongen stelde dat voor. Het was heel aangenaam en ik zag er daar een vriendin van de rotary. S’avonds ging ik uit met vrienden van de rotary en het werd echt een geslaagde avond. Normaal moet ik vroeg thuis zijn, maar ik kon een lift krijgen van een van de moeders Deze familie heeft zelfs hun eigen chauffeur haha.

Zondag: Zondag ging ik naar Mitla (halfuurtje rijden) om daar een archeologisch site te bezoeken en iets te eten. Dit was meteen ook de eerste keer dat ik het gevoel had dat ik echt iets met mijn gezin deed. Later in de middag ging ik skaten en leerde al de andere ‘patinadores’ (rollerbladers) kennen. Heel leuke gasten, heb me echt geamuseerd en er zullen nog veel sessies volgen. Savonds kwam mn broer mij halen en huurden we een film. We keken pirates of the carribean (de nieuwe). Daarna ging ik naar mijn kamer, luisterda wat muziek en schreef wat je nu leest.

Dit weekend was dus onvergeetelijk en hopelijk zullen er nog veel volgen. Ik denk dat ik stilaan mijn weg begin te vinden. Moeilijke start, maar nu praat ik veel met mijn gezin en counselor over de situatie thuis en dus kan het alleen maar verbeteren. Ook heb ik beslist om te verandern van school. De mensen op mijn school zijn fantastisch,, dat is het probleem helemaal niet. Het is gewoon geen goede school voor uitwisselingsstudenten. Het Amerikaanse meisje van op mn school kan erover mee praten. 8 uur per dag les en om 5.30 opstaan. Heel veel huiswerk en eingelijk totaal geen pretje, het moet toch aangenaam blijven? Dus heb ik beslist om naar de school waar 2 andere AFS'rs zijn te gaan. Zij hebben me overtuigd om naar daar te komen en voor mijn gastgezin was het geen probleem, want ze gingen het zelf uiteindelijk ook voorstellen. Welnu, een nieuwe school, nieuwe start, hopelijk valt het mee!

Tot de volgende muchachos!